ناشناس
Active member
اسب حیوان نجیبی است.اسب حیوان زیبایی است.
اما نه نجیبی و نه زیبایی...تو ی آن اصطبل دهها اسب هست.دهها اسب با همان خصلت...
اما آن یکی...آن که یال های سپیدش روی چشمان بی نهایت سیاه و درشتش افتاده بود.آن یکی می فهمید...
عصیان را در همان یال های دراز و آشفته اش و در نگاهش خوانده بودم.
شاید او هم عصیان مرا در پس ظاهر همیشه آرامم یافته بود.
اینجوری شد که دوستش داشتم.اینجوری که اگر میشد ساعتها محو ، نگاهش می کردم و دیگر حتی بوی بد اصطبل و هوای نمور و تاریک آنجا را حس نمی کردم.آرام لمس اش می کردم و اسب بیشتر خود را نزدیکم می کرد.
این اسب را نمیشد سوار شد.نمیشد تازاند.نمیشد لجام بست.
این یکی را باید می فهمید.باید ساعتها نگاه می کرد.باید می خواند.
افسوس که هیچ گاه آنهمه فرصت نداشتم.آنقدر که ساعتها سکوت را با حیوان سپری کنم.گویی می فهمید که دیگر وقت رفتن است...پره های بینی اش سریع و عصبی، تنگ و گشاد میشدند و در آن اتاقک تاریک جلو عقب میرفت.دست می گذاشتم بر پوزه اش و صورتم را می چسباندم بهش...آرام و با احتیاط...هیچ باری نشد که این حرکات تند و سریع باشد.جوری که نشان بدهم من انسانم و بر تو می توانم مالکیت داشته باشم.جوری که نشان دهم بی محابا هستم از لمس ات...اسب سکوت مرا شنیده بود!
چقدر نیازمند همان آرامش ام.چقدر آرامش را لای آدم ها گم کرده ام...لای آدم ها...
نوشته شده توسط مها
اما نه نجیبی و نه زیبایی...تو ی آن اصطبل دهها اسب هست.دهها اسب با همان خصلت...
اما آن یکی...آن که یال های سپیدش روی چشمان بی نهایت سیاه و درشتش افتاده بود.آن یکی می فهمید...
عصیان را در همان یال های دراز و آشفته اش و در نگاهش خوانده بودم.
شاید او هم عصیان مرا در پس ظاهر همیشه آرامم یافته بود.
اینجوری شد که دوستش داشتم.اینجوری که اگر میشد ساعتها محو ، نگاهش می کردم و دیگر حتی بوی بد اصطبل و هوای نمور و تاریک آنجا را حس نمی کردم.آرام لمس اش می کردم و اسب بیشتر خود را نزدیکم می کرد.
این اسب را نمیشد سوار شد.نمیشد تازاند.نمیشد لجام بست.
این یکی را باید می فهمید.باید ساعتها نگاه می کرد.باید می خواند.
افسوس که هیچ گاه آنهمه فرصت نداشتم.آنقدر که ساعتها سکوت را با حیوان سپری کنم.گویی می فهمید که دیگر وقت رفتن است...پره های بینی اش سریع و عصبی، تنگ و گشاد میشدند و در آن اتاقک تاریک جلو عقب میرفت.دست می گذاشتم بر پوزه اش و صورتم را می چسباندم بهش...آرام و با احتیاط...هیچ باری نشد که این حرکات تند و سریع باشد.جوری که نشان بدهم من انسانم و بر تو می توانم مالکیت داشته باشم.جوری که نشان دهم بی محابا هستم از لمس ات...اسب سکوت مرا شنیده بود!
چقدر نیازمند همان آرامش ام.چقدر آرامش را لای آدم ها گم کرده ام...لای آدم ها...
نوشته شده توسط مها
