تاریخچه اسب اصیل عرب

sohrab

Active member
تاریخچه اسب اصیل عرب

با درود
مطلبی که با عنوان تاریخچه اسب اصیل عرب می خوانید حاصل ترجمه اثری به همین نام از سایت www.arabhorse.com است که شامل سه قسمت خواهد بود
...و خداوند مشتی از باد جنوب را برگرفت و از آن اسب را خلق کرد و فرمود :"من تو را آفریدم ای عرب!پیروزی در پیکار را بر پیشانی تو نقش زدم ، بر پشتت غنیمتی گرانبها و بر گرده ات گنجینه ای با شکوه قرار دادم و تو را یکی از زیبایی های زمین ساختم...من به تو قدرت پرواز دادم بدون خلق پر." ( برگرفته از یک اسطوره بدوی باستانی )
نژادی که امروز بنام عرب شناخته می شود، کهنترین گونه اسب و تنها نژاد کاملا خالص و اصیل می باشد که نقشی اساسی در تاریخ انسان و اسب بازی کرده است.
در مورد خاستگاه اسب عرب روایات بسیاری وجود دارد ، روایت متداول در این مورد دربردارنده افسانه بدوی فوق الذکر است . روایتی دیگر با این مضمون است که : در آغاز خداوند به پاس ایمان اسماعیل و ایثار پدرش ابراهیم هدیه ای ساخته شده از مه و خاک به ایشان ارزانی داشت این هدیه نخستین مادیان اصیل عربی بود که در آن زمان آبستن بود و کره ای نر بدنیا آورد و این دو هدیه الهی منشا و بوجود آورنده نژاد خالص عربی شدند . در بیشترین موارد اسب عرب به عنوان موهبتی الهی معرفی و از این طریق با جامعه بدوی مرتبط شده است .
اسب عرب در مراتع غنی در امتداد بین النهرین (که اکنون شامل کشورهای عراق ایران و سوریه وقسمتی از شبه جزیره عربستان می گردد) رشد و تکامل یافت .مبدا اسم"عرب" مبهم است . بنا به عقیده برخی ممکن است از کلمه عبری "arabha"
"به معنی سرزمین تاریک یا جلگه وسیع بی درخت مشتق شده است .
اگر چه خاستگاه اسب عرب به صورت یک معما باقی مانده ولی بر اساس شواهد باستان شناسی آنچه مشخص است این نژاد قدمتی حدودا پنج هزار ساله دارد . اجداد اسب عرب کمی کوچکتر از اسب عرب امروزی بوده اند ولی در سایر موارد اسب عرب امروزی بسیار شبیه به اجداد باستانی خود است . جندین خصوصیت ویژه اسب عرب را ازدیگر نژادهای اسب متمایز کرده است که برجسته ترین آنها سر اسب عرب است . ویژگی های سر در اسب عرب نیمرخ مقعر، چشمان برجسته ، منخرین بزرگ ، پوزه ظریف و گوش های کوچک و شکیل است . در باور عرب ، در سیمای اسب اصیل مفاهیم روحانی و الهی متجلی است . پیشانی فراخ در بردارنده تقدیر الهی ، دم بلند سمبلی از غرور و سربلندی و گردن قوسی شکل و یال بلند نمایانگر رشادت و دلاوری است .
ادامه دارد...
 

sohrab

Active member
تاریخچه اسب اصیل عرب(قسمت دوم)

به درستی مشخص نیست اسب عرب در ابتدا برای کار مورد استفاده قرار گرفت یا برای سواری . اما آنچه مسلم است این نژاد حدود 1500 سال قبل از میلاد مسیح توسط مردم مشرق زمین اهلی شد و با گذر زمان به یک ضرورت جهت تضمین بقای مردم بدوی بدل شد . اسب ها اعتبار بزرگی برای قبایل بدوی بودند . بزرگ هر قبیله می توانست تاریخ شفاهی و اصل و نسب هر خانواده از اسبان را به خوبی شجره نامه اجداد خانواده خود در عشیره شرح دهد.
در اکثر نژادهای اسب ، نریان ها از شان و جایگاه بالا تری نسبت به مادیان ها برخوردارند در حالی که در مورد نژاد عرب مسئله متفاوت است . بدوی ها مادیان اصیل را جزء ارزشمندترین دارایی های قبیله محسوب می کردند. مادیان ها بهترین مرکب جهت میادین رزم بودند چرا که (بر خلاف نریان ها ) در پاسخ به نزدیک شدن اسبان دشمن شیهه نمی کشیدند و ایجاد خطر برای مردان قبیله نمی کردند . بهترین مادیان های جنگی در صحنه پیکار رشادت و قدرت خود را به نمایش می گذاشتند وبدون اینکه به زمین بخورند سنگینی بار و زخم سرنیزه ها را تحمل می کردند . یک سوارکار ماهربدوی می توانست به کمک چنین مرکبی به دشمن قبیله خود حمله کرده و با تصاحب رمه های گوسفند ، شتر و بز دشمن ، آنها را به دارایی های قبیله خود بیفزاید .پیروزی در این پیکار های محلی مستقیما وابسته به قدرت ، سرعت و چالاکی اسبان هر قبیله بود. بدوی ها با اسبان خود مسابقه نیز می دادند و برنده مسابقه بهترین اسب از قبیله مغلوب را دریافت می کرد. دریافت یک مادیان به عنوان هدیه افتخار بزرگی محسوب می شد. در مورد مادیان های اصیل خرید و فروش معمول نبود ولی در صورت معامله ، مبلغ مورد معامله بین طرفین اغلب باور نکردنی بود.
ارزش و جایگاهی که عرب بدوی برای مادیان قائل بود موجب شد نام و نشان هر دسته از اسبان بر اساس نام ونشان مادرانشان تعیین شود و طبیعتا اگر مادر اسبی مادیانی خوشنام بود این محبوبیت به او نیز به ارث می رسید اسم فامیل (تیره) اسبان اغلب بر اساس نام قبیله یا شیخ پرورش دهنده آنها تعیین می شد .
عرب بدوی بیش از هر چیز برای خلوص نژاد اسبانش ارزش قائل بود و هر قبیله معمولا پرورش دهنده تیره ای خاص بود .
ادامه دارد...
 

sohrab

Active member
تاریخچه اسب اصیل عرب(قسمت سوم)

پنج خط خونی اسب اصیل که به "الخمسه" مشهورند و تا امروزکم و بیش با همان خصوصیات نژادی به گسترش خود ادامه می دهند شامل تیره های "کهیلان" ، "صگلاوی" ، "عبیان" ، "حمدانی" و "حدبان"می باشند.
گونه های "مناگی" ، "شویمان" ، "جلفان" و "دحمان" از گستردگی کمتری برخوردارند.
با گذر زمان زیر شاخه هایی در هر یک از تیره های اصلی به وجود آمد که معمولا به صورت پسوندی به تیره اصلی اضافه می شد. این پسوند گاه برگرفته از نام مادیانی مشهور یا نام خانواده پرورش دهنده زیر شاخه مذکور و گاه دربردارنده اتفاقات وماجراهایی آمیخته با افسانه است.
هر تیره ای در صورتی که به طور خالص پرورش می یافت از نشانه های ویژه ای برخوردار بود که آن را از سایر تیره ها متمایز و قابل تشخیص می نمود.
در این قسمت برخی از این مشخصات ذکر می شود.
کهیلان:
دارای ظاهر متوازن با خط الراسی هموار، سینه ، پشت ، کپل ، بازو و رانی عریض و پهن بوده . در این تیره پیشانی غالبا صاف و مسطح و در برخی از موارد دارای برامدگی مختصری در بالای چشمان میباشد. سر معمولا پهن و کوتاه با فکهای برجسته و گوشهایی کوچک و برافراشته شناخته می شده . این تیره غالبا دارای طبعی آرام بوده . سه شاخه توسعه یافته کهیلان شامل کهیلان عجوز ، کهیلان حیفی و گونه کمیاب تر کهیلان کوروش است
درکهیلان کوروش خط الراس کمی غیر مستقیم تر از دو گونه دیگر است.
حمدانی:
حمدانی به طور تاریخی به کهیلان نسبت داده می شود.با این تفاوت که نسبت به کهیلان دارای ساختاری کشیده ترو عضلانی تراست . ازخصوصیات برجسته حمدانی میتوان به پشت بسیار قوی جدوگاه مشخص و برجسته، استخوان های قوی ومفاصل بزرگ اشاره کرد. سر در حمدانی تمیز و گوه ای شکل بدون برجستگی ها و جزئیات استخوانی و کمی طویل تر از کهیلان است .کپل تا حدودی تخم مرغی است که نمایانگر قدرت و استقامت می باشد. حمدانی در دنیا به عنوان تیره ای تحمل پذیر و مقاوم شناخته میشود و در عین حال خلق و خویی آرام دارد.رنگ غالب در این تیره کهر با سفیدی کم و نیله می باشد.حمدانی ، تیره ی محبوب خانواده سعود است و از اهمیت ویژه ای جهت کشش برخوردار است . از زیر شاخه های مهم این تیره می توان به حمدانی سمری اشاره کرد.
عبیان:
این تیره از کهیلان و حمدانی پاک نژاد تر و کوچکتر است .
عبیان به حرکت مغرورانه و گام های بلند مشهور است. از ویژگی های سر در این تیره می توان به یرآمدگی پیشانی (جیبا) و پوزه ظریف اشاره کرد . ویژگی های مهم در این تیره سینه و بازوی پهن ، شانه بسیار برجسته با جدوگاه طویل و برجسته ، استخوان های تمیز و دست و پای بسیار صاف است. عبیان دارای روحیه و جرات بیشتری از کهیلان و حمدانی است. رنگهای غالب در این تیره شامل کهر، نیله ، شاه بلوطی و با نشانه های سفیدی بیش از حمدانی است. از شاخه های مهم این تیره می توان به عبیان شراک و عبیان العبد اشاره کرد.
صگلاوی:
صگلاوی در مقایسه با دیگر تیره ها از خلوص بیشتری برخوردار است . این تیره دارای ساختاری شبیه به عبیان است و با ظاهری ظریف ، استخوانهای خوب ، سر ظریف و گردنی کشیده شناخته می شود . این اسبان به سرعت و چالاکی مشهورند ولی نسبت به سایر تیره ها از استقامت کمتری برخوردارند . رنگ غالب در این تیره کهر و شاخه مشهور آن صگلاوی جدران می باشد.
حدبان:
این تیره در بسیاری جهات به حمدانی شبیه بوده از جمله شباهت ها می توان به استخوان های بزرگ و ساختار ماهیچه ای اشاره کرد .حدبان به نجابت و داشتن خلق و طبع آرام مشهور بوده.رنگ غالب در این تیره کهر و در صورت داشتن نشانه های سفیدی ، مقدار آن ناچیز می باشد.
 
بالا