ناشناس
Active member
زوال ماهيگيري با اسب
روزنامه اعتماد > شماره 1482
گروه ترجمه: در ميان مشاغل و حرفه هاي رو به زوال، صيد ميگو با استفاده از اسب شايد يکي از عجيب ترين ها باشد. در بخش هايي از سواحل بلژيک اما، کماکان مرداني وجود دارند که در لباس هاي کار سرتاسر زردشان هنگام جزر آب دريا با اسب به آب مي زنند تا ميگو صيد کنند و در اين کار درست از روش هايي استفاده مي کنند که پدران شان 500 سال پيش داشتند.
پيش از اين صدها نفر در سواحل درياي شمال (فرانسه، انگليس و هلند) به اين کار اشتغال داشته اند اما اکنون تعداد انگشت شماري از آنها باقي مانده اند. مانند روشي که در سال 1500 به کار گرفته مي شد، امروزي ها هم قطعه تخته يي به پشت اسب هايشان مي بندند که در آب گشوده مي شود و تور بسته شده به آن براي صيد ميگو و ساير ماهي هايي که در سطح شنا مي کنند پهن مي شود. در آن زمان بسياري از کشاورزان از بخشي از صيد خود براي حاصلخيزتر شدن زمين ها استفاده مي کردند، اما امروزه زمين هاي کشاورزي جاي خود را به تاسيسات رفاهي ساحلي داده اند و از اسب ها نيز در اصطبل ها استفاده مي شود.
ادي هالستر يکي از ماهيگيراني است که سال ها به اين کار اشتغال داشته است. او مي گويد:«حالاهر طرف که نگاه کنيد، به جاي زمين ها ساختمان و توريست مي بينيد.» تنها نقطه اميد تلاش اداره توريسم منطقه است که به دليل جذابيت توريستي اين حرفه سنتي و قديمي از آن حمايت مي کند.
يکي از روساي اين اداره مي گويد:«ما به ماهيگيران مان افتخار مي کنيم و هر طوري که بتوانيم به آنها کمک خواهيم کرد زيرا هنوز مرداني هستند که به اين نوع ماهيگيري و اسب هايشان علاقه مند باشند، آنها نوعي نگاه حسي به اين حرفه دارند...»
اغلب وقتي ماهيگيران با تورهاي پر به ساحل بازمي گردند افراد حاضر در ساحل به افتخارشان هورا مي کشند، ماهيگيران نيز چند سطل از صيد را در ساحل مي گذارند که اغلب کودکان آنها را برمي دارند و باقي را با خود به خانه مي برند. هالستر مي گويد:«هر کدام از ماهيگيران روش و دستورالعمل خاص خودشان را در طبخ ماهي دارند. ميگوها اغلب با آب دريا پخته مي شوند، اما ماهيگيران آنها را در آب تازه مي جوشانند و جز نمک هر يک چيز ديگري نيز به آن اضافه مي کنند که مختص دستورالعمل خودشان است و هر يک نيز تصور مي کنند ميگوي پخته شده توسط خودشان خوشمزه تر است. البته آنها دروغ مي گويند چون ميگويي که من طبخ مي کنم از همه خوشمزه تر است،»
پسربچه هايي حدوداً 15 ساله درصددند که اين حرفه را بياموزند اما آينده اين کار و شاغلان در آن چندان جالب به نظر نمي رسد و به دليل درآمد پايين اين شغل بسيار بعيد است که آنها آن را به عنوان شغل آينده خود انتخاب کنند. پيدا کردن اسب براي اين حرفه کار چندان ساده يي نيست چون اسب ها در مواجهه با دريا و موج هاي آن اغلب وارد آن نمي شوند. بيشتر ماهيگيران پس از يافتن و تربيت يک اسب اغلب تا آخر عمر با آن اسب مي مانند و به دريا مي روند به طوري که به شوخي مي گويند اسب هايشان را بيش از همسران شان دوست دارند.
روزنامه اعتماد > شماره 1482
گروه ترجمه: در ميان مشاغل و حرفه هاي رو به زوال، صيد ميگو با استفاده از اسب شايد يکي از عجيب ترين ها باشد. در بخش هايي از سواحل بلژيک اما، کماکان مرداني وجود دارند که در لباس هاي کار سرتاسر زردشان هنگام جزر آب دريا با اسب به آب مي زنند تا ميگو صيد کنند و در اين کار درست از روش هايي استفاده مي کنند که پدران شان 500 سال پيش داشتند.
پيش از اين صدها نفر در سواحل درياي شمال (فرانسه، انگليس و هلند) به اين کار اشتغال داشته اند اما اکنون تعداد انگشت شماري از آنها باقي مانده اند. مانند روشي که در سال 1500 به کار گرفته مي شد، امروزي ها هم قطعه تخته يي به پشت اسب هايشان مي بندند که در آب گشوده مي شود و تور بسته شده به آن براي صيد ميگو و ساير ماهي هايي که در سطح شنا مي کنند پهن مي شود. در آن زمان بسياري از کشاورزان از بخشي از صيد خود براي حاصلخيزتر شدن زمين ها استفاده مي کردند، اما امروزه زمين هاي کشاورزي جاي خود را به تاسيسات رفاهي ساحلي داده اند و از اسب ها نيز در اصطبل ها استفاده مي شود.
ادي هالستر يکي از ماهيگيراني است که سال ها به اين کار اشتغال داشته است. او مي گويد:«حالاهر طرف که نگاه کنيد، به جاي زمين ها ساختمان و توريست مي بينيد.» تنها نقطه اميد تلاش اداره توريسم منطقه است که به دليل جذابيت توريستي اين حرفه سنتي و قديمي از آن حمايت مي کند.
يکي از روساي اين اداره مي گويد:«ما به ماهيگيران مان افتخار مي کنيم و هر طوري که بتوانيم به آنها کمک خواهيم کرد زيرا هنوز مرداني هستند که به اين نوع ماهيگيري و اسب هايشان علاقه مند باشند، آنها نوعي نگاه حسي به اين حرفه دارند...»
اغلب وقتي ماهيگيران با تورهاي پر به ساحل بازمي گردند افراد حاضر در ساحل به افتخارشان هورا مي کشند، ماهيگيران نيز چند سطل از صيد را در ساحل مي گذارند که اغلب کودکان آنها را برمي دارند و باقي را با خود به خانه مي برند. هالستر مي گويد:«هر کدام از ماهيگيران روش و دستورالعمل خاص خودشان را در طبخ ماهي دارند. ميگوها اغلب با آب دريا پخته مي شوند، اما ماهيگيران آنها را در آب تازه مي جوشانند و جز نمک هر يک چيز ديگري نيز به آن اضافه مي کنند که مختص دستورالعمل خودشان است و هر يک نيز تصور مي کنند ميگوي پخته شده توسط خودشان خوشمزه تر است. البته آنها دروغ مي گويند چون ميگويي که من طبخ مي کنم از همه خوشمزه تر است،»
پسربچه هايي حدوداً 15 ساله درصددند که اين حرفه را بياموزند اما آينده اين کار و شاغلان در آن چندان جالب به نظر نمي رسد و به دليل درآمد پايين اين شغل بسيار بعيد است که آنها آن را به عنوان شغل آينده خود انتخاب کنند. پيدا کردن اسب براي اين حرفه کار چندان ساده يي نيست چون اسب ها در مواجهه با دريا و موج هاي آن اغلب وارد آن نمي شوند. بيشتر ماهيگيران پس از يافتن و تربيت يک اسب اغلب تا آخر عمر با آن اسب مي مانند و به دريا مي روند به طوري که به شوخي مي گويند اسب هايشان را بيش از همسران شان دوست دارند.