با عشق بخوانید...(2)
- شروع کننده موضوع نفس
- تاریخ شروع
من نمی دانم چرا،
کبک نارنجی نشد؟
اسب ها بی بال و پر،
در درخت سرو همسایه هنوز،
راه رفتن مرده است.
من نمی دانم چرا،
عشق و لبخند از قدیم
ماه و خورشیدند و بس،
یا تمام اسب های منتظر
خالی اند از روح،
از نفس.
من نمی دانم چرا،
رنگ لبخندت گم است،
زیر این بوران و برف،
دیگر از تسکین شب های فراق
نیست حتی رد حرف
...
کبک نارنجی نشد؟
اسب ها بی بال و پر،
در درخت سرو همسایه هنوز،
راه رفتن مرده است.
من نمی دانم چرا،
عشق و لبخند از قدیم
ماه و خورشیدند و بس،
یا تمام اسب های منتظر
خالی اند از روح،
از نفس.
من نمی دانم چرا،
رنگ لبخندت گم است،
زیر این بوران و برف،
دیگر از تسکین شب های فراق
نیست حتی رد حرف
...
مرده بودم زیر تابستان،
عرق،
ذوب چشمان حقیقت،
گونه های سرخ عشق،
جای آبشخور
به خوردم داده اند
چند وقتی آفتاب،
زهر ناب،
در فراسوی حرارت مانده ام،
چشم دارم بر سراب،
هر چه در من موج خواهد زد
فقط هم اضطراب،
باز تابستان زهرآلوده ی پر اضطراب،
دوری از یک عشق
از یک زهر ناب
چشم دارم باز هم من
بر سراب
...
عرق،
ذوب چشمان حقیقت،
گونه های سرخ عشق،
جای آبشخور
به خوردم داده اند
چند وقتی آفتاب،
زهر ناب،
در فراسوی حرارت مانده ام،
چشم دارم بر سراب،
هر چه در من موج خواهد زد
فقط هم اضطراب،
باز تابستان زهرآلوده ی پر اضطراب،
دوری از یک عشق
از یک زهر ناب
چشم دارم باز هم من
بر سراب
...
با دستبند خالی فردا چه می کنی،
وقتی هنوز،
رد نگاهت به سبزه ها هم موج می زند
شام از هلاکت دیروز چشم هات
تا یال های سخنگوی ساحرت،
با من چه رازهای نهانی که گفته است
این دستبند خالی فردا تو را چه زود،
نادم ترین ستاره ی این کهکشان کند
شاید نه خاطره،
شاید نه اقتدار،
دیگر به دست تو نفسی را عیان کند
...
وقتی هنوز،
رد نگاهت به سبزه ها هم موج می زند
شام از هلاکت دیروز چشم هات
تا یال های سخنگوی ساحرت،
با من چه رازهای نهانی که گفته است
این دستبند خالی فردا تو را چه زود،
نادم ترین ستاره ی این کهکشان کند
شاید نه خاطره،
شاید نه اقتدار،
دیگر به دست تو نفسی را عیان کند
...
امروز هم،
مرد همسایه
به رنگ اسب بود
شانه های خاکی اش را می تکاند،
کودکش را شاد بر آن مندرس زین،
می نشاند،
باز با آواز سرشاری ز عشق
زیر باران،
سوی خانه می دوید
از نگاه مهربان باغچه،
حس باران خورده ی آن غنچه ها را می شنید...
زیر لب می گفت هر دم؛
روزهایم عاشق اند،
خانه ام قصری ز نور،
دست غم از شهر خوشبختیم دور
...
مرد همسایه
همیشه...
مرد بود...
مرد همسایه
به رنگ اسب بود
شانه های خاکی اش را می تکاند،
کودکش را شاد بر آن مندرس زین،
می نشاند،
باز با آواز سرشاری ز عشق
زیر باران،
سوی خانه می دوید
از نگاه مهربان باغچه،
حس باران خورده ی آن غنچه ها را می شنید...
زیر لب می گفت هر دم؛
روزهایم عاشق اند،
خانه ام قصری ز نور،
دست غم از شهر خوشبختیم دور
...
مرد همسایه
همیشه...
مرد بود...