ویژگیهای فیزیکی برجسته سدلبرد شامل قد بالا، طراحی زیبا و انعطافپذیری است. آنها دارای پاهای بلند، گردن کشیده، و لبهی پشتی و بال بالا هستند. روی هم این ویژگیها آنها را به اسب نمایشی بسیار جذابی تبدیل کرده است. سدلبردها عموماً رنگ قره کهر دارند، اما میتوانند در رنگهای مختلفی مانند سیاه، کرنگ ، طلایی و غیره وجود داشته باشند.
این نژاد اسبها به طور معمول دارای طبیعتی فعال، زنده و متحرک هستند و در کنترل حرکات خود توانایی بالایی دارند. آنها با انعطافپذیری و ظرافت، قدرت حرکت و تواناییهای نمایشی بالا را به ارمغان میآورند. سدلبردها به دلیل روحیه جنگجویانه و قدرت اجرایی خود معمولاً در رقابتهای اسب سواری و نمایشات محبوبیت زیادی دارند.
مهمترین کاربرد سدلبردها در نمایشات نیز برای “راکینگ هورس” است، که در آن اسبها با نشانههای ظریف و گردن بلند، حرکات زیبا و روان اجرا میکنند.
در قرن هجدهم، اسبهای اروپایی نظیر اسبهای هلشتاین و ترکیباتی از نژادهای اسب اروپایی دیگر با اسبهای بومی آمریکای شمالی تلاقی کردند. این تلاقی منجر به شکلگیری نژاد اسب سدلبرد شد. در ابتدا، این نژاد بیشتر برای استفاده در کشاورزی و حمل و نقل استفاده میشد.
در اوایل قرن نوزدهم، نژاد اسب سدلبرد شروع به توسعه و بهبود یافت. طراحی و انتخاب چنین نژادی برای استفاده در نمایشات و نزدیکی به فرانکفورت کنتاکی در ایالت کنتاکی در آمریکا بود. این منطقه به عنوان مرکز توسعه و پرورش نژاد سدلبرد شناخته میشد.
در قرن بیستم، اسب سدلبرد به عنوان یک نژاد اسب نمایشی مشهور شد. ظاهر زیبا، حرکات گریبان و تواناییهای نمایشی بالا آن را برای استفاده در نمایشات اسب سواری، ترویج نژاد و رقابتهای پرش از روی اسب بسیار مناسب کرد.
امروزه، اسب سدلبرد به عنوان یک نژاد اسب نمایشی و ورزشی در سراسر جهان شناخته میشود. تاریخچهی طولانی و توسعهی مستمر آن نقش مهمی در شکلگیری و شهرت این نژاد در عرصهی اسب سواری و نمایشات داشته است.