بیماری مشمشه اسب چیست؟
گلندرز یک بیماری بسیار مسری و اغلب کشنده است که اسب ها، الاغ ها و قاطرها را درگیر می کند. این بیماری توسط باکتری Burkholderia mallei ایجاد می شود که می تواند انسان را نیز آلوده کند.
این بیماری از طریق تماس مستقیم با حیوانات آلوده، معمولاً از طریق استنشاق باکتری در هوای آلوده یا از طریق تماس با مایعات یا اشیاء آلوده منتقل می شود. همچنین می تواند از طریق خوراک، آب یا تجهیزات آلوده پخش شود.
علائم غدد در اسب عبارتند از تب، ترشحات بینی، سرفه و ایجاد ندول یا زخم روی پوست یا غشاهای مخاطی. در مراحل پیشرفته بیماری، حیوانات مبتلا ممکن است دچار ذات الریه، آبسه در ریه ها و سایر عوارض جدی شوند.
هیچ درمانی برای غده وجود ندارد و معمولاً حیوانات آلوده برای جلوگیری از سرایت این بیماری به سایر حیوانات و انسان ها معدوم می شوند. اقدامات پیشگیرانه شامل پروتکل های ایمنی زیستی سختگیرانه، تشخیص زودهنگام و جداسازی حیوانات آلوده، و اقدامات بهداشتی و ضدعفونی مناسب است.
درمان مشمشه اسب
غده یک بیماری باکتریایی جدی است که اسب ها و سایر اسب ها و همچنین برخی دیگر از حیوانات و حتی انسان ها را درگیر می کند. این بیماری توسط باکتری Burkholderia mallei ایجاد می شود که سیستم تنفسی و/یا پوست حیوان را آلوده می کند و می تواند منجر به علائم شدید از جمله تب، ترشحات بینی، ضایعات پوستی و تورم غدد لنفاوی شود.
متأسفانه غده یک بیماری بسیار عفونی و کشنده است و در حال حاضر هیچ درمان یا واکسنی برای آن وجود ندارد. بنابراین، اگر اسبی مبتلا به غده تشخیص داده شود، اغلب توصیه می‌شود که برای جلوگیری از سرایت بیماری به سایر اسب‌ها یا انسان‌ها، حیوان بلافاصله معدوم شود.
در برخی موارد، آنتی بیوتیک ها ممکن است برای درمان اسب هایی با موارد اولیه یا خفیف غده استفاده شود، اما این درمان ها به طور کلی تجربی در نظر گرفته می شوند و اثربخشی آنها نامشخص است. علاوه بر این، حتی اگر اسب در ابتدا به درمان آنتی بیوتیکی پاسخ دهد، احتمالاً ناقل بیماری می شود و ممکن است در آینده عود کرده و عفونت را به سایر اسب ها یا انسان ها سرایت کند.
بنابراین بهترین اقدام برای مقابله با غده در اسب ها، اتخاذ تدابیری برای جلوگیری از شیوع آن است، از جمله انجام اقدامات بهداشتی و ایمنی زیستی، جداسازی و آزمایش اسب هایی که ممکن است در معرض این بیماری قرار گرفته باشند و همکاری نزدیک با دامپزشکان و دامپزشکان. مقامات بهداشت عمومی برای کنترل شیوع و محدود کردن شیوع بیماری.
