رفتارشناسی اسب و زبان بدن اسب
اسب ها حیواناتی اجتماعی هستند که در گله زندگی می کنند. آنها حیواناتی باهوش و یادگیرنده هستند و می توانند روابط قوی با یکدیگر و با انسان ها ایجاد کنند.
رفتار اسب ها تحت تأثیر عوامل مختلفی از جمله ژنتیک، محیط و آموزش قرار دارد. برخی از رفتارهای رایج اسب ها عبارتند از:
- ارتباطات: اسب ها از طریق زبان بدن، صدا و بو با یکدیگر ارتباط برقرار می کنند.
- بازی: اسب ها حیواناتی بازیگوش هستند و از بازی با یکدیگر لذت می برند.
- تغذیه: اسب ها حیواناتی گیاهخوار هستند و از علف، یونجه، علوفه و سایر گیاهان تغذیه می کنند.
- خواب: اسب ها معمولاً روزانه حدود 12 تا 16 ساعت می خوابند.
- مبارزه: اسب ها در صورت احساس خطر یا تهدید، ممکن است با یکدیگر یا با انسان ها مبارزه کنند.
رفتار اسب ها می تواند در طول زندگی آنها تغییر کند. به عنوان مثال، یک اسب جوان ممکن است بیشتر بازیگوش باشد، در حالی که یک اسب مسن ممکن است آرام تر باشد.
در اینجا برخی از رفتارهای خاص اسب ها آورده شده است:
- شیهه: شیهه صدایی بلندی است که اسب ها برای ارتباط با یکدیگر استفاده می کنند. شیهه می تواند برای دعوت از سایر اسب ها، هشدار دادن به خطر یا نشان دادن احساسات استفاده شود.
- هرهر: هرهر صدایی نرم تر از شیهه است که اسب ها برای سلام و احوالپرسی با یکدیگر استفاده می کنند.
- ضربه زدن با سم: اسب ها با ضربه زدن با سم خود می توانند به یکدیگر یا به انسان ها هشدار دهند.
- لگد زدن: لگد زدن رفتاری تهاجمی است که اسب ها برای دفاع از خود یا قلمرو خود استفاده می کنند.
- در رفتن: در رفتن رفتاری است که اسب ها برای فرار از خطر یا موقعیت های ناخوشایند استفاده می کنند.
آگاهی از رفتار اسب ها برای سوارکاران و افرادی که با اسب ها کار می کنند ضروری است. با درک رفتار اسب ها می توان از بروز حوادث و آسیب های احتمالی جلوگیری کرد.
اسب ها به عنوان یک گونه، تمایلی به تهاجمی ندارند. برعکس، آنها همیشه سعی می کنند منازعه را به روشی مسالمت آمیز حل کنند. اما اگر دشمن هشدارها را نادیده بگیرد، همه چیز می تواند به یک مبارزه جدی تبدیل شود.
متأسفانه چنین مواردی نه تنها در طبیعت یا گله رخ می دهد. اگر اسبی به طور سیستماتیک علائم او را نادیده بگیرد، غالباً یک اسب رفتار پرخاشگرانه نسبت به شخص یا اسب نشان می دهد.
چگونه خشم را تشخیص دهیم؟
خشم مانند ترس و درد با زبان بدن اسب نیز مرتبط است. اسب با نشان دادن عصبانیت خود به افراد دیگر و اسبها ارتباط برقرار می کند و مرزهای شخصیش را مشان می دهد.
با این حال، عصبانیت در اسب های بدون سابقه هیچ گونه اختلال روانی آخرین هشدار است که پس از آن “مشت و لگد ها” وارد عمل شوند. برای جلوگیری از این اتفاق، مهم است که بتوانیم کوچکترین تغییراتی را در رفتار حیوان مشاهده کنیم.
علائم رایج عصبانیت:
تنش در کل بدن؛
“حملات” تهدید آمیز؛
تهدید گاز گرفتن و/یا ضربه؛
هل دادن با شانه.
در حالت تحریک، اسب ممکن است شروع به تغییر جهت پرخاشگری کند، یعنی خشم خود را روی اشیاء مجاور , آدم ها یا اسب ها نشان دهد.
ابراز خشم:
چشم باز است، حدقه قابل مشاهده است.
عضلات صورت منقبض هستند.
سوراخ های بینی باز شده است، چین و چروک ممکن است قابل توجه باشد.
لب ها کشیده و عقب کشیده شده
گوش ها به طور کامل به پشت سر فشرده می شوند
بروز تحریک نیز می تواند از طریق ضربه کوتاه و تیز دم رخ دهد. معمولاً این پاسخ به یک عمل یا احساس خاص است: مثل غلغلک دادن، درد، حرکت ناگهانی و لمس قسمتهای داخلی پا.
علاوه بر این، بالا گرفتن پا همیشه نشانه یک اسب آرام نیست. اگر علائم کلی عصبانیت و یک پای “بالا” را مشاهده کردید، اسب در هر لحظه آماده لگد زدن است. به همین دلیل است که برای درک زبان اسب خود، باید به “تصویر” به صورت کلی نگاه کنید و نه در قسمت های جداگانه بدن.
آخرین هشدار
اسب حیوانی بسیار صبور و “اجتماعی” است. او همیشه مقاصد خود را بسیار واضح و دقیق نشان می دهد. شاید ساختار گله ای زندگی و سلسله مراتب این امر را تسهیل کند. برای به دست آوردن “مکان امن”، اسب باید بتواند از مرزهای شخصی خود دفاع کند. و این همیشه بدون تهدید اتفاق نمی افتد، که عبارتند از:
دفاعی
همراه با ترس و/یا درد تجربه شده. همیشه به سمت عقب هدایت می شود (کتک زدن با پاهای عقبی، “جهش” با پا). در یک گله، اسب ها اغلب از فرزندان خود به این طریق محافظت می کنند.
خشونت آمیز
با تجربه خشم و مبارزه برای منابع خوراک مرتبط است. همیشه به سمت جلو (حمله با دندان و/یا پاهای جلویی).
هدف اسب تهدید و ترساندن دشمن و اغلب منتهی به درگیری نمیشود. در چنین مواقعی دندان ها و پاهای اسب عمداً به هدف «نمی رسند».و فقط میترساند.
اسب ها “بینایی” بسیار خوبی دارند. و اگر اتفاق افتاد که حیوان به فرد یا شخصی دیگری برخورد کند، قطعاً تصادفی نبوده است. حمله زمانی رخ می دهد که تهدیدات نادیده گرفته شوند.
در طبیعت، حمله بسیار نادر است. معمولاً همه درگیری ها در مرحله تهدید حل می شود. در اصطبل ، متأسفانه، حملات بسیار بیشتر اتفاق می افتد، و همچنین دعواهای مرگبار نریان ها ، که با درمورد حیوانات اجتماعی نشده (اسب ها به تنهایی زندگی می کنند و با یکدیگر ارتباط برقرار نمی کنند) و نیازهای اولیه برآورده نشده همراه است.
در روابط با انسان ها، اسب ها نیز اغلب تحریک می شوند. و به طور کلی، هیچ ایرادی در این وجود ندارد، زیرا به این ترتیب اسب نشان می دهد که در حال حاضر ناراحت است. نکته اصلی این است که به موقع متوجه شوید و فشار را کاهش دهید و افراط نکنید. در واقع شما نباید هیچوقت شروع کننده دعوا با اسب باشید.
مقاله بر اساس مطالب مشاور رفتارشناسی اسب، ایرینا زورینا تهیه شده است
