فرق پری بیوتیک ها و پروبیوتیک ها
پری بیوتیک ها و پروبیوتیک ها هر دو اجزای مفیدی هستند که می توانند از سلامت روده در اسب ها حمایت کنند، اما آنها به روش های کمی متفاوت عمل می کنند:
پری بیوتیک ها: پری بیوتیک ها فیبرهای غیر قابل هضم هستند که به عنوان منبع غذایی برای باکتری های مفید روده عمل می کنند. آنها باعث رشد و فعالیت این باکتری های مفید مانند لاکتوباسیل ها و بیفیدوباکتری ها می شوند که به حفظ تعادل سالم در فلور روده کمک می کنند. پری بیوتیک ها اساسا به عنوان “کود” برای رشد باکتری های مفید عمل می کنند. نمونه های رایج پری بیوتیک ها عبارتند از فروکتو-الیگوساکاریدها (FOS)، مانان-الیگوساکاریدها (MOS) و اینولین.
پروبیوتیک ها: پروبیوتیک ها باکتری ها یا مخمرهای مفید زنده ای هستند که به دستگاه گوارش اسب تزریق می شوند. آنها مستقیماً میکروب های مفید را وارد روده می کنند و به بازیابی یا حفظ تعادل سالم فلور روده کمک می کنند. پروبیوتیک ها می توانند هضم، جذب مواد مغذی و عملکرد سیستم ایمنی را با غلبه بر باکتری های مضر و تقویت رشد باکتری های مفید بهبود بخشند. نمونه هایی از پروبیوتیک هایی که معمولاً در تغذیه اسب استفاده می شوند عبارتند از لاکتوباسیلوس اسیدوفیلوس، بیفیدوباکتریوم بیفیدوم و ساکارومایسس سرویزیه.
به طور خلاصه، پری بیوتیک ها به عنوان غذا برای باکتری های مفید موجود در روده عمل می کنند و باعث رشد و فعالیت آنها می شوند. از سوی دیگر، پروبیوتیک ها باکتری های مفید زنده یا مخمر را وارد روده می کنند تا به ایجاد فلور روده سالم کمک کنند.
هم پری بیوتیک ها و هم پروبیوتیک ها را می توان با هم برای حمایت از سلامت روده در اسب ها استفاده کرد. پری بیوتیک ها تغذیه لازم برای باکتری های مفید را فراهم می کنند، در حالی که پروبیوتیک ها میکروب های مفید بیشتری را معرفی می کنند. انتخاب پری بیوتیک ها و پروبیوتیک های مناسب بر اساس نیازهای خاص اسب و مشورت با دامپزشک یا متخصص تغذیه اسب برای راهنمایی در مورد استفاده و دوز آنها بسیار مهم است.
