با عشق بخوانید...

[شادی شهریاری]

واقعا فوق العاده بود...
نفس جان شما نابغه اي...

 

[نفس]

نظر لطفتونه sunny جان:winksmiley02:

 

[نفس]

محبت نکردن را یاد نگرفته ام
و دوست نداشتنت را،
و گویی یالهایت رخنه در مغزم دارند؛
هرگاه تو قدم بر میداری،
سلولهای خاکستری مغزم یورتمه میروند!!!

 

[نفس]

روزنهای دیروزی ات را
هنوز بخاطر دارم؛
از لابه لای نسیمی که میوزید،شیهه هایت را قورت میدادی
تا مرا دگرگون نکنی.
و سرانجام،در تب تلالو دوباره چشمانت
صدای سمهایت در دالان خانه رویاهایم یپیچید...

 

[نفس]

دیگر مجالی برای خواب نمیگذاری
به تاخت میگذری
و نیمه شبهایم را به سرقت میبری!
...

 

[نفس]

شعری برای تو
و برای جریمه هایت.
و ستاره هایی که برای کشف معمای دیرینه ات روانه ی صبح خواهم کرد؛
خورشید را دوست داشتنی یافته ام،
همانگونه که درخشش چشمانت را
و نوازش یالهایت را در میان نسیم.
تویی که میمانی با دلم
و گلایه ای هم از وقفه های طولانی دیدارمان نمیکنی...

 

[نفس]

زمبیلم را اینبار در یک صف طولانی گذاشته ام
کی نوبت به من برسد،فقط تو میدانی!
و گهگاهی اسب های دیگر شیهه ای به اعتراض میکشند
اما کی به کیست!
پا بر سر دلهای دیگران میگذارم و به تو میرسم،
حتی اگر لگدکوبمان کردند،
باز دلخوشیم که در معیت تو به سر میبریم!!!

 

[نفس]

دلم هوای یک سیب سرخ دارد
شاید مثل هویجهای نارنجی مدهوشت نکند
اما درد مشترک من و توست
شیهه ای بکش
و جام نفسهایم را سر بکش
و سیب سرخ عاطفه هایم را گاز بزن...

 

[نفس]

به یمن طراوتهای دیروزی ات سر میکنم
و یورتمه هایت را بازنویسی میکنم.
شاید عاقبت،
شر هر چه غیر توست کم شد
و دریای دلم ماند و کشتی یک اسب
که اسبیتش مرا تشنه ترین کرده...

 

[نفس]

آهای صمیمی من
لبریز یک تبسمم
اگر مانژ را زیر و رو هم کردی
باز قلبم را له نخواهی کرد؛
نعلهایت برای احساس من همیشه نرمترین بوده اند...

 

[نفس]

بیشه زار سوخته ای پیش رو داری
وقتی هرم نفسهایم را با عشق میخری
و به تاخت،تمام خستگی هایم را میبری
گوشه گوشه ی شعرم را ورق بزن
و برگ برگ شیهه هایت را بر سینه داغ بزن...

 

[نفس]

تبم از معجر دلبریهای تو داغ تر است
و گونه هایم تبدار تر از تب چشمانت در غروب آخر.
باید پرواز میکردم و رقص یالهایت را نمیدیدم؛
شاید بی صدا ترین ساز را
بتوان با اینهمه تنهایی نواخت
و فقط مرور کرد
آنچه فراسوی زین به من و تو گذشت...

 

[behzad]

سلام دوستان
آفرین نفس جان
شما هم شاعری هم دکتر هم سوار کار هم خیاط،خوش بحال شوهر آیندت.

 

[نفس]

به شبهایی که قیر اندود حیرانیست
دیگر اعتمادی نیست
و آواز گل سرخ ار چه زیبا
در نگاه سرد و بی روح زمین انکار خواهد شد
و این موج پر از بیگانگی از اشتیاقم دور.
سبد هایی پر از شیهه
برایم لب به لب باز آر
و تندیس نگاهت را میان این نجابتهای بی پایان اسبی،
به سقف آرزوهایم بیاویز
که من محتاج این وامم...

 

[نفس]

ببار باران
و حوض کوچک دل را به آنی نقره باران کن
من از آنسوی فرداهای روشن
و امروزی که با یک اسب میسازم
برایت نامه خواهم داد.
بارانی تر از حوضم،
و شاید سر ندادم شیهه ای تا چشم پاک تو
قرین تاختهای بیشمار اسب احساسم شود
ببار امشب و خیسم کن
بتاز و شب نویسم کن...

 

[نفس]

به حیثیت یک اسب قسم
رنگ نفس ها همه با عشق عجین است
و ،ای وای اگر روز بدون طلب یورتمه ات شب شده باشد
و یاری به نماد غم تو آینه ی تب شده باشد.
برخیز،
به آبی تر از این لحظه ی مسکوت نیاز است...

 

[نفس]

یه نامهربون که دلش مثل دریاست
نشسته نوشته:چشات رنگ فرداست

یه فردای روشن شبیه نگاهت
به معنای اشکت،به گرمای آهت

شب از غصه خالی و چون اسب رویا
دلم را زدم تنگ کشف معما

سرای زمین باز،قدیمی تر از من
کمه شیهه هایت،ولی بهتر از من!

 

[نفس]

بارهایی که بر میداری
شانه های زمین را خواهند شکست،
دلم اسیر صبوری توست
و در رگهای شعرم خونی میجوشد؛
گرم تر از تمام بوسه های زخم خورده
که بر پیشانی ات زدم
و مهربان تر از ضیافت یالهایت.
پر خونم از اینهمه لطافت اسبی،
خستگی های ماندن در باکس را با من قسمت کن...

 

[نفس]

در گرمایی که له له زنان به دهکده ات میرسم؛
آرزو میکنم برکه ی عشقت نخشکیده باشد
و هنوز دامن کشان
بر تپه های سبز چشمانت
عشق را شیهه بکشم.
اگر اسب نبودی
بی درنگ نابود میشدم...

 

[نفس]

بی سبب نیست که گهگاهی
دلتنگیهایم افزون میشوند؛
باید به معجزه ی اسب ها،پیش از این ایمان می آوردم...